కొందరు సంగీత దర్శకులకు పేరు పెట్టలేం. వాళ్ళేంచేసినా చిత్తశుద్ధితో, కళాత్మకమైన దృష్టితో చేసి, వాళ్ళ స్వరరచన ద్వారా పాటలకి ప్రాణం పోసి, తద్వారా సినిమాల విజయానికి నేను సైతం అని శ్రీశ్రీ అన్నట్టుగా వాళ్ళదైన బలాన్ని, చేయూతనీ అందిస్తారు. అది ఒకనాడు ఘంటసాలగారి దగ్గర్నుంచీ తీసుకుంటే ఆకోవలో కొందరినే గుర్తు చేసుకోగలం. అటువంటి స్వరబ్రహ్మల సంతకాలు కాలప్రవాహం మీద ఎప్పటికీ చెరిగిపోకుండా మెరుపులు మెరుస్తూనే ఉంటాయి. అప్పుడైతే ఓకే. అంతా ఓ శాస్త్రీయ విధానంలో పాటలుండేవి. సంప్రదాయబద్ధమైన లాలిత్యం, అద్భుతమైన గాత్రాలు, అపూర్వమైన సాహిత్యం ఇవన్నీ సంగీతదర్శకులకు ఎంతో వెన్ను కాసేవి.
కానీ ఈ రోజున పాట కంపోజ్‌ చేసి, వెస్ట్రన్‌కీ, ఇండియన్‌కీ, మోడర్నటీకి, ట్రెడిషన్‌కీ మధ్యన బ్రిడ్జిలా నిలబడి, వాటన్నిటినీ సమన్వయపరిచి సంగీతదర్శకుడిగా టాప్‌లో కొనసాగాలంటే దాన్ని మించిన కష్టసాధ్యమైన విషయం మరొకటి లేదు. అందుకే చాలా మంది ఆ మార్పుచేర్పుల చక్రాల మధ్యన ఇమడలేక, మరికొందరు సత్తా లేక, ఉన్నా కూడా దాన్ని సరింగా నిలబెట్టుకోలేక నిన్నటికీ ఇవాళ్టికీ తిరిగి చూస్తే ఎక్కడా ఆచోకి లేకుండా కనుమరుగై, గల్లంతై పోతున్నారు.
ఈ విశ్లేషణకి ఒకే ఒక్క సంగీత దర్శకుడు మినహాయింపు. అదే దేవి శ్రీ ప్రసాద్‌ అనే డిఎస్పీ, రాక్‌ స్టార్‌ ఇలా చాలా పేర్లు సంపాదించుకున్నాడు. వాళ్ళ ఫాదర్‌ గొప్ప రచయిత సత్యమూర్తి పెట్టిన పేరైతే దేవిశ్రీప్రసాద్‌. తర్వాతవన్నీ తాను సంపాదించుకున్న పేర్లు. దేవి సినిమాతో 1999లో వెరీ యంగ్‌ ఏజ్‌లో దక్షిణాదిలోనే గొప్ప స్పార్క్‌ ఉన్న సంగీత దర్శకుడిగా పేరు తెచ్చుకున్న ఒకే ఒక్క మ్యుజీషియన్‌ దేవి…అదేఅదే డిఎస్పీ.
అప్పటి నుంచి డిఎస్పీ వెనక్కి తిరిగి చూడలేదు. గొప్ప కమిట్‌మెంట్‌, డెడికేషన్‌, అనుక్షణికం సాగే లెర్నింగ్‌, వీటితో అమ్మవారి ప్రసాదం అనే చెప్పాలి, ఓ గొప్ప ఒడుపు పాటని కంపోజ్‌ చేయడంలో…ఈ లక్షణాలతో ఎందరినో బీట్‌ చేసేశాడు. నిజానికి డిఎస్పీతో పోటీ పడగలిగే సంగీతదర్శకులను పేర్లు చెప్పాలంటే డిఎస్పీ తర్వాత మరోపేరు వెతుక్కోవాలి. అదీ డిఎస్పీ సాధించిన గ్రేట్‌నెస్‌. తనకి ఇళయరాజా ఇష్టం. ఇన్సిపిరేషన్‌. అలాగని ఎప్పుడూ ఏ ట్యూన్‌ని దొంగిలించలేదు. ఏ పాట చేసినా తన సంతకమే. ఏ ట్యూన్‌ అయినా అది డిఎస్పీ సంకేతమే. తన విరుపులు వేరు. తన మెరుపులు వేరు. సంప్రదాయ సంగీతం సాచిన కొమ్మల మీద డిఎస్పీ నడక వెస్ట్రనైజేషన్‌ పోకడలో హొయలు పోయి, లయతరంగిణితో అమృతధారలా సాగుతుంది. అదీ డిఎస్పీ చిరునామా.
ఎంత సంగీతం వచ్చినా సరే చాలామందికి పాట చేసే ఒడుపు ఉండదు. పేర్లు చెప్పకూడదు. బాధపడతారు. కానీ పరిశ్రమలో వారికి కూడా డిఎస్పీని స్వరరచనా మాంత్రికుడిగా ఎంతో ఆరాధిస్తారు. ఎందుకంటే కథలు చౌచౌగా ఉన్నా, తన క్రియేటివ్‌ జీనియస్‌తో సినిమాని విజయతీరాలకు లాక్కెళ్ళిపోయే దమ్ము, సత్తాలను డిఎస్పీ ఎన్నో, ఎన్నెన్నో సార్లు పరిశ్రమకీ, ప్రేక్షకశ్రోతలకి చవిచూపించాడు. అందుకే డిఎస్పీ పూర్తిగా సమకాలీన సంగీతదర్శకులలో ఒక ఎత్తైన, ఒత్తైన స్వరమణిద్వీపం. ఏదో కొందరు నోరుపారేసుకున్నారు. కొందరేమో పెన్నే పారేసుకున్నారు డిఎస్పీ మీద. కానీ, స్వరకెరటాలు ఎగిసి పడితే నోళ్ళే కాదు, ఊళ్ళకి ఊళ్ళే కొట్టుకుపోతాయి. పోయాయి కూడా. ఆ మధ్యనేదో ఒకటిఅరా పెద్దగా వినిపించకపోయేసరికి డిఎస్పీ పనై పోయిందని ఓమని పడిపోయారు.
నిజమైన ప్రతిభ వజ్రాయుధం లాంటిది. ఒక్కసారి గురి తప్పితే తర్వాత వందసార్లు గమ్యాలను ఛేదించగలదు. ఇప్పుడీ మద్యన వచ్చిన మూడు వరస హిట్లు డిఎస్పీ చాంపియన్‌షిప్‌ని ఢంకా బజాయించి మరీ చాటి చెప్పాయి. పుష్ప 1 అండ్‌ 2 రెండింటికి రెండూ కుమ్మేశాయి. డిఎస్పీ లేని పుష్ప రైజ్‌ని ఊహించగలమా? అసాధ్యం. కాశ్మీర్‌ టు కన్యాకుమారి వరకూ డిఎస్పీ దెబ్బ మామ్మూలుగా తగల్లేదు. ఇక్కడ మోగిన ప్రతీ తంత్రీ దేశమే కాదు, ప్రపంచమంతా ప్రతిధ్వనించింది. ఆ ప్రతిధ్వని పుష్ఫకి పరిమళాలను అందించింది. తర్వాత ధండేల్‌. చందూ మొండేటి దర్శకుడిగా అనుకున్నది ఒకటైతే అనుకోనిది కూడా డిఎస్పీ థండేల్‌కి అద్దగలిగాడు. తన సంగీతవిన్యాసంతో థండేల్‌ విజయ ఢమరుకం మోగించేలా చేసింది ముమ్మాటికీ డిఎస్పీ మాత్రమే. ప్రస్తుతం కుబేర. కుబేర కథలో అస్సలు రిచ్‌నెస్‌ లేదు. డ్యూయెట్లను దర్శకుడు శేఖర్‌ కమ్ముల రాసుకోలేదు. కానీ సినిమా అన్నది కేవలం పాటలే కాదు, రీరికార్డింగ్‌ ద్వారా కూడా మరింత ఎఫెక్టివ్‌గా కనిపిస్తుంది. వినిపిస్తుంది. అలాంటి పూర్‌ పీపుల్‌ కథకి డిఎస్పీ అందించిన పాటలు, రీరికార్డింగ్‌ సినిమా నిర్మాతలని, దర్వకుడినీ, నటీనటులనీ మరింత చిత్రలోకపు కుబేరులని చేసింది.
అదీ….జర్నీ అంటే. ఎప్పుడు 1999? ఎక్కడ 2025? 26 ఏళ్ళ అప్రతిహత ప్రయాణంలో ఎన్నో మైలురాళ్ళు, ఎన్నో జైత్రయాత్రలు, మరెన్నో వైభవ శిఖరాలు…ఇది కలకాలం సాగే స్వరయాత్ర. నిరంతరం ధ్వనించే దండోరా.
